 "Küçük Orman Anaokulu")
Bir varmış bir yokmuş…
Bir Küçük Orman varmış şehrin ortasında gürültüden uzak,
büyük şehrin telaşından ırak…
Bu Küçük Orman’da çocuklar ve onlarla birlikte oynayan, gülen, öğrenen yetişkinler varmış. Çocuklara kulak verirmiş bu yetişkinler. Bilirlermiş ki çocukların sadece boyları küçük; ruhları, merakları, hayal güçleri çok büyük… Çocuklar her fırsatta fısıldarmış yetişkinlerin kulağına: “Daha çok oyun, daha çok doğa, daha çok özgürlük…”
Küçük Orman’da çocuklar dört duvara hapsedilmezmiş, yaz kış bahçede toprakla, çamurla oynarlar, her hafta ormana gidip doğayla buluşurlarmış. Doğa arkadaşmış Küçük Orman’ın çocuklarına, dünya ise yaşamı besleyen bir kaynak…
Oyun hamurunu kendileri yoğurur, bahçedeki kaplumbağayı, tavukları elleriyle beslerlermiş. Sevgi ve şefkat can damarıymış Küçük Orman’ın; herkes kendi rengiyle, kokusuyla var olabilirmiş burada, herkes kendi yaratıcılığını ortaya koyabilirmiş gönlünce, istediği gibi…
Kendi şarkıları varmış Küçük Orman’ın, çocuklar ve öğretmenler birlikte üretirlermiş bu şarkıları. Bazen çocuk kahkahaları, bazen gitar, piyano sesleri, bazen de bahçedeki horozun sesi yükselirmiş bu ormandan..
Küçük Orman’da hayat böyle güzel, böyle oyunla, böyle sıcacık akar gidermiş.
Orman Anaokulu ve Doğada Oyun
Orman Anaokulu ve Doğada Oyun Orman Anaokullarının temel amacı çocukların doğada vakit geçirmesidir. Günümüz şehir koşullarında doğadan giderek uzaklaşan ve dört duvar arasında yaşamaya mecbur kalan çocuklar artık açık havada vakit geçiremiyor. Gün boyu iş yerlerinin ya da evlerinin dört duvarı arasında çalışan anne baba gibi onlar da okullarının dört duvarı arasına sıkışıp kalıyorlar. Oysa…
Mor bulut olur mu?
Neden olmasın? Hayal gücünün sınırı yok. Yetişkinlerin dünya ve gerçeklik algısıyla çocuklarınki bir değil. Bizden daha fazla görebiliyor onlar.
Oyuna dönüş, Doğaya dönüş, Doğala dönüş…
“Bu çocuk iki dakika yerinde duramıyor!” Ne kadar da çok duymuşuzdur bu cümleyi yetişkinlerden, değil mi? Hatta belki hepimiz zamanla söyledik fakat düşünüyor muyuz bu neden böyle?
Bir varmış bir yokmuş, Küçük bir Orman varmış…
Küçük Orman’da çocuklar, hayvanlar, yetişkinler ve hep hayaller varmış. Burası aslında bir ev, olandan farklı bir okulmuş…
